Recenzija filma Boyhood

Američki redatelj i scenarist Richard Linklater najpoznatiji je po svojoj Before trilogiji - filmovima snimanim svakih 9 godina, što se direktno odražava na samu radnju koja se odvija u točno tim vremenskim razmacima.

Tu svoju ljubav prema filmaštvu baziranom na svijesti o važnosti i značaju funkcije vremena te svom prostoru za istraživanje i otkrivanje koji upravo ta funkcija otvara dodatno je iskazao kada se 2002. godine odlučio upustiti u rad na projektu radnog naslova The Twelve-Year Project koji će tek 2013. biti preimenovan u Boyhood.

Cilj je bio s istom glumačkom ekipom svake godine od 2002. do 2013. snimiti po par 10 do 15-minutnih filmova na temu odrastanja dječaka Masona (od njegove 6. do 18. godine) te ih na kraju balade smontirati u jedan dugometražni film koji pruža baš ono što sam naslov sugerira, bez pretenzija na išta više.

Tako kroz 2 sata i 45 minuta pratimo dječaka rastavljenih roditelja (Ellar Coltrane) čija se životna konstanta svodi na često seljakanje sa sestrom (Lorelei Linklater) i majkom (Patricia Arquette), koja se svakih par godina upusti u neku novu vezu ili uda, i vikende provedene s ocem (Ethan Hawke).

Koliko god svaka stepenica u tom procesu odrastanja bila mikrokozmos sam za sebe, ono što za Masona i njegovu sestru  čini okosnicu tog životnog razdoblja periodično je ponavljanje obrazaca koji sačinjavaju "uređenje" njihovog djetinjstva - majka koja upozna nekoga novog s kojim djeca onda formiraju određen odnos i otac koji dođe po njih autom i u tih par dana pokušava nadoknaditi sve propušteno.

Cijelu recenziju pročitajte na FAK portalu